Celebrating St David's Day 2016: Part 1

Celebrating St Davids Day I decided to write this story for you all to read. The English translation will be underneath the Welsh. Dydd Gŵyl Dewi Hapus! Happy St David's Day!

The story is story is called Y Tri Ffrind simply translated as The Three Friends

Un diwrnod ym Mis Mai, roedd tri dyn ifanc yn eistedd mewn tafarn, yn chwarae cardiau, yfed gwin, a chwerthin am ben Duw a'r Diawl. Roedd y bywyd gwyllt a dreuliodd y tri yn enwog trwy'r dref. Poenai mamau am eu merched, a dymunai pob tad ddiwedd cynnar i'r tri. Ond beth oedd ymateb y tri? Dim ond chwerthin mwy, a dal i yfed.
Y bore hwn, pan oedd y tri'n agor potel arall o win, clywon nhw swn cloch yn y stryd. Wrth edrych trwy'r ffenestr, gwelon dorf o bobl yn cerdded yn araf ar hyd y stryd dan wylio, a phawb mewn gwisg du. Esboniodd y tafarnwr fod Angau wedi cymryd dyn tlawd o'r ardal, yn gadael ei wraig a'i blant ef heb geiniog goch yn y byd. Aeth y tri ffrind yn ôl at eu gwin.
"Mewn gwirionedd," meddai'r cyntaf, "Angau ydy ein gelyn gwaethaf. Mae e'n aros am bawb, ac yn cymryd pob un. Does neb yn dianc."
"Rwyt ti'n iawn," meddai'r ail ffrind, "Fe hoffwn i yfed, dim ond yfed bore a nos, heb ofni i Angau ddod a rhoi diwedd ar fy hwyl. Ond sut gallaf i fod yn hapus, gan wybod bod Angau'n dal i fyw?"
"Myn Duw!" crïodd y trydydd, "Mae'n hollol wir - Angau ydy ein gelyn gwaethaf! Beth am i ni ladd Angau, a dod yn arwyr mawr? Dewch, frodyr, rhowch i mi eich dwylo amdani: awn i chwilio am Angau, ble bynnag y bo, a'i ddal, a'i ladd. Dewch, yfwn wydryn arall, frodyr, ond y tro yma, yfwn i angau Angau! Ac wedyn, awn allan i ddod o hyd iddo fe!"
Brysiodd y tri'n wyllt allan o'r dref i'r wlad. Ymhen awr cwrddon nhw â hen wr gyda barf wen, yn cerdded yn araf ar hyd y ffordd.
"Duw fyddo gyda chi," meddai'r hen wr yn gyfeillgar.
"Ha ha! Duw gyda ni?" chwarddodd un o'r ffrindiau. "Ond dywedwch, hen wr, pam rydych chi yma ar eich pen eich hun fel yna? Rydych chi mor hen - pam dydych chi ddim wedi marw? Rydw i'n meddwl mai chi ydy Angau, sy'n chwilio am bobl."
"O nage," meddai'r hen wr, "Rydw i mor hen achos dyna ewyllys Duw. Fe hoffwn i farw, ond bob tro i mi ofyn i Angau fy nghymryd, mae e'n dweud, 'Nage, hen wr, dydy dy amser ddim wedi dod eto.' Ond wnewch chi adael i mi fynd ymlaen, foneddigion?"
"Na wnawn, fy hen wr," meddai'r ail ffrind, "Allai neb fod mor hen â chi. Nid dyn ydych chi, ond gwas Angau."
"Ha!", crïodd y trydydd, "Ffwl ydych chi, os ydych chi'n feddwl ein bod ni'n eich credu chi. Helpwr Angau ydych chi. Ac fe fyddwn ni'n eich lladd chi, os dydych chi ddim yn dweud wrthon ni ble mae eich meister chi."
"Wel, os ydych chi am ddod o hyd i Angau," atebodd yr hen wr yn araf, "ewch ymlaen ar y ffordd yma, nes i chi weld derwen ar yr ochr dde. Dan y dderwen 'ma Angau'n byw. Duw fyddo gyda chi."
Rhedodd y tri ffrind nerth eu traed nes cyrraedd y dderwen. Ac oedd, roedd rhywbeth yn gorwedd wrth fôn y goeden, ond nid Angau: saith sach fawr, ac ynddynt drysor werthfawr! Cododd calonnau'r tri ffrind wrth weld darnau arian yn disgleirio yn yr heulwen. Anghofion nhw'n llwyr am Angau, a dechrau rhifo'r darnau arian, gan freuddwydio am y bywyd moethus a di-ofal a'u disgwyliodd.
Trafodon nhw beth i wneud gyda'r drysor. Pe tasen nhw'n ei chario hi'n syth yn ôl i'r dref, byddai pobl yn meddwl eu bod nhw wedi dwyn yr arian, a byddai'r tri yn cael eu crogi fel lladron, yn ddiau. Penderfynon nhw fwrw coelbren: byddai rhaid i'r dyn a gollodd fynd yn ôl i'r dafarn a phrynu bwyd a gwin i ginio, a'r ddau arall yn aros a gwarchod y drysor. Wedyn, yn y nos, byddai'r tri ohonyn nhw'n cario'r drysor yn saff yn ôl i'r dref. Bwrwon goelbren ar unwaith. Collodd y ieuaf, a chychwynodd am y dref.
Prin oedd yr ieuaf wedi ymadael, pan ddechreuodd y ddau arall siarad am y drysor.
"Fe fyddwn ni'n cael mwy o arian os ydyn ni'n rhannu'r drysor yn ddwy ran yn lle tair," meddai'r cyntaf.
"Ond sut mae'n bosib? Mae tri ohonon ni," atebodd ei ffrind.
"Y ffwl dwl! Rydw i'n siarad am rannu'r drysor rhyngot ti a fi. Beth am ladd ein ffrind ni pan ddaw yn ôl? Fel yna, byddwn ni'n dau'n gallu byw mewn moethusrwydd."
Cytunodd y llall, ac arhosodd y ddau i'w ffrind ddod yn ôl.
Ar y ffordd i'r dref, roedd y ieuaf yn meddwl rhywbeth tebyg.
"Pam dylwn i rannu'r arian gyda'r ddau arall? Mae'n well 'da fi gadw'r holl drysor fy hunan."
Yn y dref prynodd gig, bara a thair potel o win. Yna, aeth i siop apothecari, lle prynodd wenwyn "ar gyfer llygod mawr," fel esboniodd wrth yr apothecari. Ar y ffordd allan o'r dref, rhoddodd y gwenwyn i mewn i ddwy o'r poteli, gan guddio'r drydded botel yn ei boced i'w hunan.
Oes rhaid dweud mwy? Pan gyrhaeddodd yr ieuaf y dderwen, rhedodd un o'i ffrindiau i'w gofleidio wrth i'r llall ei frathu gyda chyllell. Wedyn eisteddodd y ddau ar y llawr i ddathlu'r weithred, a bwyta'r bwyd ac yfed a gwin oedd eu ffrind wedi'u cario o'r dref. Cymerodd pob un botel o'r gwin lle roedd Angau yn aros, i yfed i iechyd y llall ac i'r dyddiau hapus i ddod.
Fore trannoeth, disgleiriodd yr haul ar y dderwen, ar y blodau wrth fôn y goeden, ac ar wynebau llwyd y tri ffrind yn gorwedd yn dawel yn y glaswellt.
Mae Angau, pan rydych chi'n chwilio amdano fe, yn hawdd i'w ffeindio.


One day in May, there were three young men sitting in a bar, playing cards, drinking wine, and laugh at God and the Demon. The wildlife who spent three famous through the town. Poenai mothers for their daughters, and wanted an early end to the father of all three. But what was the reaction of the three? Just laughing more, and still drinking.

This morning, when all three open another bottle of wine, they heard about the sound of a bell in the street. Looking through the window, saw a crowd of people walking slowly along the street under watch, and everyone in uniform black. The licensee explained that Death has taken a poor man from the area, leaving his wife and children he penniless red in the world. The three friends went back to their wine.

"Actually," said the first, "Death is our worst enemy. He's waiting for everyone, and takes all. No one escapes."

"You're right," said the second friend, "I want to drink, just drink morning and night, without fear Death to bring an end to my fun. But how can I be happy, knowing that as death still alive? "

"Mon. God!" crïodd the third, "It is absolutely true - Death is our worst enemy! Let's kill Death, and become heroes? Come, brothers, give me your hands about it: we go in search of Death, wherever bo, and captured and killed. come, drink another glass, brothers, but this time, we drink to death death! and afterwards, we go out to find him! "

All three hurried wildly out of town to the country. Within an hour they met up with an old man with a white beard, walked slowly along the road.

"God be with you," said the old man was friendly.

"Ha ha! God is with us?" laughed one of the friends. "But you say, old man, why you're here on your own like that? You are so old - why you're not dead? I think that you are Death, looking for people."

"Oh no," said the old man, "I'm so old because that's God's will. I want to die, but every time I asked for Death take me, he says, 'No, old man, it your time has not come yet. ' But please let me go on, gentlemen? "

"Nope, my old man," said the second friend, "Could anyone be as old as you. Not a man you are, but a servant of Death."

"Ha!", Crïodd the third, "Fool you are, if you think that we believe you. Helper of Death you. And we'll kill you, if you do not say tell us where your meister you. "

"Well, if you want to find Death," replied the old man slowly, "continue on this road, until you see an oak tree on the right side. Under the oaks here as death live. God be with you. "

The three friends ran to their feet until reaching the strength of oak. And it was, there was something lying at the base of the tree, but not Death: seven large bag, containing a valuable treasure! Rose hearts of three friends see coins shining in the sunlight. Anghofion're totally about Death, and start enumerating coins, with dreams of luxury and non-life care and waited.

They discussed what to do with the treasure. Dasen if they carry it straight back to town, people would think that they had stolen the money, and the three are hanged as thieves, no doubt. They decided to cast lots: the man who lost would go back to the pub and buy food and wine for dinner, and the other two will stay and protect the treasure. Then, at night, the three of them were carrying the treasure safely back to town. Bwrwon lot immediately. He lost the junior, who started for the town.

Rare was the youngest had left, when he started the other two talk about the treasure.

"We'll get more money if we share the treasure into two parts instead of three," said the first.

"But how it is possible? There are three of us," replied his friend.

"The silly fool! I'm talking about dividing the treasure between you and me. What we want to kill our friend when it comes back? That way, we are both able to live in luxury."

He agreed the other, and both remained her friend come back.

On the way into town, it was the youngest thinks something similar.

"Why should I share the money with the other two? It is I prefer to keep all the treasure myself."

In the town bought meat, bread and three bottles of wine. Then he went to apothecary shop, where he bought a poison "for rats," as explained in the apothecary. On the way out of town, the toxin into two bottles, hiding drydded bottle in his pocket for itself.

Must I say more? When he reached the younger oak, one of his friends ran to hug while the other was bitten with a knife. Then both sat on the floor to celebrate the act, and eating and drinking food and wine was their friend had been carried from town. Each bottle of wine took place Death was waiting, to drink to the health of the other and to the happy days to come.

The next morning, the sun shone on the oak tree, the flowers at the base of the tree, and the gray faces of three friends lying quietly in the grass.

A Death, when you're looking for it, easy to find.


Post a Comment

Previous Post Next Post